włoszczyzna: recenzji nie będzie

M. powiedziala, że nie mam się co fatygować z recenzją  Mojego Pierwszego Roku w Toskanii. Raz, że nie pasuje do profilu włoszczyzny; dwa, że moi czytelnicy takiej literatury nie czytają. Potem jeszcze JC zapytał czemu niby miałaby recenzja służyć i po argumentach o czystości wypowiedzi, jakości prozy, przyszła refleksja że niby po co na szańce, piórem i klawiaturą bronić, kulturę szerzyć i czytelnictwo na poziomie upowszechniać? Tak więc recenzji nie będzie.

Będzie za to opowieść cytatami, znaczonymi na czerwono w pożyczonej książce, spisana w imieniu (i tu lece postaciami z książki): bezimiennej Polki w pociągu, w imieniu wiadomych Polaków jeżdżących do Rimini, Albańczyków którzy, przeszkadzając w mszy świętej, robią sobie antyreklamę, Japończyków oglądających Europę jedynie przez obiektyw, wszystkich szemranych ludzi, handlarzy, Chińczyków i Cyganów, gówno-jada Drusa, charta który naszczał na kołdrę (tu nie jestem pewna który pies na co naszczał).

Tak więc, licząc się z tym, że co niektórzy posądzić mnie mogą o zawiść, bo to nie do mnie kierowane są pełne zachwytu komentarze, nikt nie pisze peanów na temat mojego pełnego poezji stylu literackiego, a już w ogóle nikt nie chce wydać mnie w wersji książkowej, cytuję z książki Małgorzaty Matyjaszczyk Mój Pierwszy Rok w Toskanii. Zapiski spełnionych marzeń. I aby sławą należną sprawiedliwie obdzielić wszystkie strony nadmieniam, że korektę dla wydawnictwa JK z Łodzi robiła Anna Kotynia-Kosmynka.

trudne początki

 
Dziś powrót do starań o tutejszą codzienność:
po pierwszych zakupach poczyniłam pierwszy obiad
a dom, mimo zaniedbania, odczuwam przyjaźnie. 
Posiedzieliśmy niespiesznie na murku,problemy fotograficzne mnożyły się namiętnie

gdy tymczasem  

dziewczyny poszły na pobliski cmentarz, by zobaczyć jego niezwykłą odmienność od polskich cmentarzy.  

W ogóle to autorka  czuła się tak harmonijnie w tamtym miejscu choć podczas jedzenia owoców padła zachwycona smakiem świeżej figi. Mniam!  zwłaszcza tej odmiany fioletowej, gdy w kolejce już przytupywał salon, czekający na swoją kolejkę do przemalowania.

Sztuka, czasami kulinarna
Autorka pisze, że po długich bojach z herbatą i książką zasnęła. Pewnie dlatego, że  wlewała do butelek trochę lata by potem jesienią i zimą powspominać podniebiennie.W każdym razie zaczęło jej się bardzo dobrze czytać i myśleć, gdyż dzięki temu mogła napisać: wdepnęliśmy do kościoła św. Andrzeja, w którym jest wiele skarbów, z amboną Pisana na czele. Oraz że skromne, eleganckie wnętrze poprzedza równie prosta jednobarwna fasada [...] do której po schodach prowadzą wielkie cyprysy i że potem stanęłam przed fasadą omdlewająco cudną, wyłożoną białym marmurem z Carrary oraz zielonym z Prato. 

Uważa się, że była to zapowiedź renesansu, ale ja myślę, że twórcy tej przepięknej fasady niczego nie chcieli zapowiadać.

W imieniu artysty wydałam jęk, że wszystko co miało być kunsztownie złote, zdobienia brzegów szat, aureole, spostponował czas we współpracy z powietrzem. (str 193) 

Tyle o Toskanii. O Umbrii, a konkretnie akwedukcie w Spoleto, napisała: na widok tej budowli strach przed wysokością boleśnie odezwał mi się w łydkach (str 182) Zaś katedra w tym mieście przypominała mi stojącą nad brzegiem morskim, niczym latarnia dla zbłąkanych dusz, katedrę w Trani. Kogo jednak przywoływała katedra w Spoleto? Ludzi chętnie zagłębiająycych się w zaułki sumień. (str 183)


O wystawie Magnificenze Vaticane: można na niej zobaczyć eksponaty na co dzień schowane gdzieś przed oczami zwykłych zjadaczy sztuki (str. 208).

Mnie, marnej amatorce historii sztuki, pozostało zachłyśnięcie się zachwytem. Zwłaszcza gdy są to ryte w kamieniu kompozycje, w których celem zwiększenia widoczności rysunku wgłębienia wypełniono czarną farbą. Brzmi to prosto, gdy zostaje ujęte w kilka słów. ale ja nie rozumiem, pojąć nie mogę, rozum tracę, by przyswoić mrówczą pracę kamieniarzy, ucieleśniających w twardym tworzywie wizję artystów (str. 90)

Rzeczywista rzeczywistość

Oczywiście zachwyty nad sztuką nie wystarczają. Toskańska rzeczywistość jest równie fascynująca. Na przykład ciekawy był stolik pełen starszych pań w wieku słusznym. Wszystkie eleganckie i tworzące dystyngowaną śmietankę (str.76). Wszędzie pełno pięknych lnianych płócien do zawieszenia w oknach, tak bardzo charakterystycznych dla Toskanii (str. 77), lub telewizor natrętnie wrzynał mi się w ucho (str. 78) a
na stronie 119 słodką błogość przerywa donośny, przenikający ciało głos przygłuchego staruszka z pełnym garniturem sztucznych zębów.

Czasami zaległości przyduszały autorkę do klawiatury a widoki ze wzgórza Certalgo stawiają oniemiałego człowieka wobec niemożliwości poruszenia się (str. 122 i 124). Zwłaszcza gdy kasztany resztkami sił leżały na na ziemi i czekały zlitowania jakiegoś zbieracza (str. 127). Oliwę udało się jednak dość okazyjnie zakupić , bo w tym roku ma być droga ze względu na duże zarobaczenie. Ciekawa jestem smaku i zapachu takiej oliwy. (str 126). W ogóle to ostatnie dni coraz krótsze i to nie ze względu na kalendarz, ale po prostu śpi mi się wybornie (str. 129). W ostatnie dni tak lało, że nie chciało mi się zarażać nostalgią. Chyba dla kontrastu z pogodą zaczęłam znowu odlewać świece (str. 173).

Powędrujmy więc do Niedzieli Palmowej, która, jak sama nazwa wskazuje, obfituje tu w gałązki oliwne (str 210)



co autor chciał powiedzieć?
Rano, onieśmielony patrzącymi nań polskimi doświadczonymi śniegiem oczami, prószył biały opad (str 148)

opis Val d’Orcia: Patrząc na te klasyczne toskańskie wzgórza, mam wrażenie bardzo świadomej interwencji artystycznej architekta krajobrazu. Fascynujące połacie soczystych wiosennych zbóż podkreślają rytmy ciemnych cyprysów strzelających płomiennie ku niebu. [...] Jednak ten zamierzony, bądź nie, minimalizm formy tworzy pełen uroku krajobraz. (str. 216)