włoszczyzna: czekolada na języku

Wypada zacząć od tego, że poleciałam do Gandawy na film. Na prawdę to pojechałam do Gandawyodwiedzić przyjaciółkę i ukochane gandawskie śmieci, czyli zobaczyć po raz kolejny moją prywatną grande bellezza. I przy okazji obejrzałam La Grande Bellezza, najnowszy film Paolo Sorrentino.

Gdybym częściej chodziła do kina, a więc jakiś raz, dwa razy w roku, miałabym prawo napisać, iż był to najlepszy film jaki kiedykolwiek widziałam. Ale że w kinie jestem rzadziej niż w kościele, więc wolno mi jedynie powiedzieć, że jestem pod wrażeniem. Jako ktoś, kogo kręcą obrazy, ale nie ruchome, a te statyczne, powieszone na ścianie, mogłabym film pociąć - klatka po klatce - na zdjęcia: gardło chórzystki; przezroczyste krzesło i striptizerka;  twarz pisarza; krzyżyk i starcze dłonie na stopniach schodów. Hamak i Colosseum. Skarpetki i półbuty Jeba.  Ramię w żółtej marynarce.

La Grande Bellezza to również gra aktorska, zwłaszcza Toniego Servillo. No i muzyka. Oraz dialogi w oryginalnej wersji językowej, których zrozumienie czasami sprawiało mi kłopoty. Więc film obejrzę jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze raz: najpierw żeby zrozumieć wszystkie słowa, potem by rozszyfrować klucz muzyczny. A potem, by zobaczyć w którym momencie Jeb Gambardella zmienia maski, z bezwyrazowej na bolesną....i by zobaczyć czy aby na pewno jest to jego ostatnia maska....

Gdy wszystkie elementy sobie poukładam, obejrzę La Grande Bellezza jeszcze raz. By posmakować film jak czekoladki od Yuzu: rozpuszczając kawałek czekolady na języku, rozcierając o zęby kandyzowaną skórkę yuzu. I wolno połykając....

EDIT:
Prywatnie zajmuję się naganianiem przyjaciół do kina. Do wszystkich piszę: idź. A potem podpisz petycję o przywrócenie słowa sovramagnificentissimamente (tłumaczenie tu). Rozważam też wyjazd do Polski w trybie natychmiastowym, gdyż od tygodnia film grany jest w Polsce.