włoszczyzna: awangarda, klasa i ja

ponieważ ostatnio wyczerpała mi się inwencja i piszę tylko albo o zwiedzaniu, albo o gotowaniu, albo o obserwacjach włoskiego społeczeństwa, a jedyna próba pochwalenia się oczytaniem i znajomością blogosfery została ostro skrytykowana jako chamska, więc się przejęłam. I postanowiłam nauczyć się klasy. A jak można mieć klasę gdy pisze się na laptopie Dell Inspiron 6400, w którym zacinają się literki? Jak można pochwalić się elegancją stylu, gdy jako monitor ma się Fujitsu, i to analogowy?  Tak więc jako osoba z przyszłą klasą kupiłam sobie Toshibę (wiem, że więcej klasy miałabym z MacBookiem), dodatkową pamięć (no cóż, mózg mam pięćdziesięcioletni, a więc starej generacji; dodatkowe terabajty przydadzą się) i podkładkę pod nową myszkę. W związku z nowym osprzętowaniem wiążę wielkie nadzieje, zwłaszcza że tworzę przy okazji alternatywny imidż korzystając z Linuxa (Kubuntu).

 A tak w ogóle to jako osoba poszukająca klasy tydzień temu byłam w muzeum. I obejrzałam wystawę pokazującą nurty awangardy włoskiej. Ale ponieważ najbardziej podobały mi się obrazy L. Fontany i granat w biblii młodego neapolitańskiego artysty, więc nie wiem, czy jestem trendi i mam klasę, czy nadal pozostaję nieociosanyzm wieśniakiem i to w dodatku antyklerykałem?