włoszczyzna: odziedziczona historia

zacznę jak zawsze, a więc od mieszkamy w Casa di Giuseppe, choć nikt z nas nie ma na imię Józef. I zostanie tak do naszej śmierci i śmierci ludzi, którzy Giuseppe pamiętają. Od historii domu nie się uciec. I na szczęście nawet nie próbujemy. Przestawiamy się jesteśmy nowymi właścielami Casa di Giuseppe a ja dodatkowo zbieram opowieści o naszym domu Casa di Giuseppe, choć w paszportach mamy napisane Maja i JC, z tym że J w JC nie znaczy ani Józef ani Jesus, a Johannes.

opowieść cmentarna

Mieszkamy w domu z czterema wysokimi i wąskimi drzwiami balkonowymi i drewnianymi okiennicami, z których powoli odpada brązowa farba. Okolica zna nasz dom. Nawet ci, którzy nie mają czego szukać w Ginestrze, wiedzą, że Casa di Giuseppe to ten wielki żółty dom, choć akurat dom wielki nie jest. Znam większe. Chociażby stare palazzo stojące na wzniesieniu w samym centrum wioski, należące obecnie do właściciela szkoły tańca.

Mieszkamy w domu, o którym wioska różne rzeczy opowiada. Na przykład to, że dom mamy wypełniony pod dach antykami. Tylko Gina wie, że dom był goły i bosy, bowiem  jedynie Ginie Giuseppe pozwalał wchodzić do domu, gdy nie miał pieniędzy ani na płacenie rachunków za wodę, ani nawet na paczkę najtańszego makaronu i kawałka pecorino.

Po Giuseppe odziedziczyliśmy krucyfiks, którego nie umiemy się pozbyć i dwa zdjęcia. Jedno przedstawia kobietę z dzieckiem na ręku, drugie dzieci siedzące przed szkołą. Nikt nie może sobie przypomnieć nazwiska kobiety. i nikt nie wie, gdzie robione było zdjęcie przed szkołą. Budynek wielki, żeby nie powiedzieć, wielkomiejski, i dzieci dużo. A więc napewno nie Ginestra, i raczej nie Poggio Moiano. Rieti może? zgadują bywalcy baru, ale nikt nie potrafi powiedzieć: tak, to napewno Rieti.

Giuseppe umarł w samotności, gdyż w 2008 roku nie żyli już jego rodzice, jego braciszek Maurizio, i nie żyła też jego babcia, z domu Cecca, a więc skoligacona z rodziną Renato, najstarszego - bo ponad siedemdziesięcioletniego - ministranta, jakiego znam.

Wioska twierdzi, i wydaje się to być prawdopodobne, że Giuseppe stracił majątek grając na giełdzie, zwłaszcza że podobno lubił hazard i panienki, na które poszły pieniądze ze sprzedaży ziemi w Rieti. O ziemi w Rieti opowiedział mi P., bywalec baru i, podobno, kompan Giuseppe od panienek,

Nadal nie mamy tabliczki z napisem 'Casa di Giuseppe', ale i tak wszyscy w okolicy wiedzą, że mieszkamy w domu po Giuseppe Ombres, co to w latach 50. przebudował dom rodzicielski dobudowując drugie piętro i kładąc na podłodze marmury, na których poustawiał antyki przewione z Neapolu przez ojcieca, a może ojca ojca.

PS: nie potrafię sobie wyobrazić jak mogłyby wyglądać antyki Giuseppe, bo ani podłogi ani chwiejące się tralki nie sugerują pałacowości, o którą wioska posądza dom po rodzie Ombres. Ot, zwykły dom, ani specjalnie ładny, ani specjalnie brzydki, z pstrokatymi kamiennymi podlogami, marmurowymi schodami i ciekawymi klamkami.