Mario włączył wodę; mamy prąd, kuchenke polową dwupalnikową, składane łóżka z BoConcept, stół, 2 krzesła, grzejnik na parafinę, puchowe kołdry, garnki, talerze i miski oraz chęć pomieszkania w nowym domu. W wigilię wyruszyliśmy całą piątką na południe. O 20:00 byliśmy na miejscu.
Wigilia
Dom pachniał wilgocią i był przeraźliwie zimny. Koty wypuszczone z klatek obeszły kąty i stanęły pod drzwiami dając nam do zrozumienia, że możemy już wracać do domu. Hans zaczął uruchamiać grzejnik parafinowy a ja szykowałam łóżka dodając następną warstwę kołder i koców. Grzejnik nie został uruchomiony, bo do tego potrzebne były baterie, których myśmy nie mieli. Ubrani więc pikowane kurtki i poszliśmy do łazienki żeby umyć zęby w lodowatej wodzie. Spaliśmy pod dwoma warstwami kołder i kotami, ja dodatkowo w wełnianych skarpetach, swetrze i spodniach od dresu. Włosy przymarzały do poduszek, a każdy oddech znaczony był widoczną parą.
1szy dzień świąt
cieknie spłuczka w łazience; d..pa przymarza do siedzenia a na głowę kapie lodowata woda . Zakręcamy więc dopływ wody. Będziemy spłukiwać wiadrem. Grzejnik na wodę działa, więc można rozgrzać zgrabiałe ręce i umyć talerze po śniadaniu. Postanawiamy wyruszyć autostradą w kierunku Toskanii. Na którejś ze stacji benzynowych powinni mieć baterie do grzejnika.
Na parterze włazimy w głęboka na kilka centymetrów kałuże wody. Kapie kran przy kominku. Wymiatamy wodę, Hans zakręca kurki. Na zewnątrz jest cieplej niż w mieszkaniu chociaż prószy śnieg.
Baterie kupione, grzejnik działa. Z workow plastykowych konstruujemy system odpływowy do kapiącej wody. Na obiad jemy chłodny makaron z sosem pomidorowym (stygnie jeszcze w czasie odsączania na sicie). Insulinę dla Peppera trzymamy w pokoju na piętrze powyżej. W nocy zamarza tam woda i masło.
Koty siedzą schowane pod kołdrami i nawet nie chcą jeść
2. dzień świąt
pada deszcz, cieknie dach i rura na parterze. Decydujemy że wodę będziemy odkręcać dwa razy dziennie--rano i wieczorem w celu napełnienia wanny i wiader wodą. To będzie nasz mechanizm spłukiwania toalety. Po śniadaniu (kawa stygnie natychmiast, mleko prawie można kroić) wyruszamy zwiedzać okolice, po części z ciekawości, po części dlatego że auto ma ogrzewanie.
Jedziemy do klasztoru w Farfa. W kościele msza, wchodzić nie wolno. Można jednak obejrzeć zabudowania klasztorne i gaje oliwne. W Farfa świeci słońce i jest o wiele cieplej niż w Ginestra.
W drodze powrotnej odkrywam gdzie można kupić świeżą oliwę. Na kolację jemy chleb z salami i pijemy wino. Uczymy się recycling i konserwacji energii: woda od osączania makaronu nadaje się do spłukiwania toalety.
Usprawniamy system. Koordynujemy mycie naczyń, zębów i szyi. Wszystko ma się odbywać w czasie wieczornego odkręcenia wody.
Marzy mi się prysznic z gorącą wodą. W miedzyczasie pechęrz moczowy zaczyna protestować i, chcąc nie chcąc, muszę odbywać częste spacery na górę. Za każdym razem wdziewam kurtkę puchową, a w nocy owijam się jeszcze szalikiem. Niestety, metody na ocieplenie klapy sedesu nie wymyśliłam.
Idąc spać, nie wyłączamy jednak grzejnika.
od Suzie dowiadujemy się, że każda wieś ma kilka państwowych ujść wody. W Ginestra jest ono przy wjeździe do wsi. Jeszcze inne znaleźliśmy na głównym placu starej cześci wioski, czyli za rogiem od naszego domu. A jeszcze później odkrywam wodopój u podnóża 'naszej' góry.
wybraliśmy. Chcemy (?) kupić ten dom. Ile w tym uczucia do regionu i domu a ile lenistwa? Trudno powiedzieć. Z wizyty pamiętam jedynie kocie kupy na podłogach, śmierdząca łazienkę i piękne klamki. Wiemy natomiast, że nie za bardzo chce się nam szukać w internecie, jeździć i oglądać.
Przede wszystkim urocze miasto, klimatyczne bardzo i jednocześnie mało znane, więc nie trzeba przebijać się przez hordy snujące się jak stado przeżuwających krów. Na obrzeżach miasta piękny kościół św. Piotra; po mieście warto po prostu pochodzić, zaglądając w zakamarki. Do kościoła Św. Piotra nie można było wejść, ani się nawet do niego zbliżyć, bo brama zamknięta na kłódkę i bez strażnika, więc nie było się nawet kogo zapytać :-(
Klasztor w San Antimo prawdopodobnie został wybudowany w 781, czyli za Karola Wielkiego i zasiedlony przez zakon benedyktynów. Obecny budynek pochodzi z XII w (rok 1118 wyryty jest na jednej z kolumn). 
