włoszczyzna: dobrze naoliwiona farinata

farinatę, jedną z najlepszych rzeczy, które można jeść na ulicy, piecze się w wielkich metalowych rondlach przypomijących hiszpańską paellerę, ale można też w niskiej foremce ceramicznej. Zamiast oliwy liguryjskiej można użyć oliwy z Sabiny, a liguryjską farinę di ceci zastąpić mąką gram kupioną w indyjskim sklepiku. Farinatę można przyprawić igiełkami rozmarynu lub drobno posiekaną dymką. Natomiast nie można na skróty z czasem (zarobione ciasto na farinatę musi odstać swoje 4 do 6 godzin) i z oliwą. Tej musi być dużo. Nienaoliwiona farinata smakuje jak podeszwa.

wypieczona mąka

• 15 dag maki z ciecierzycy, najlepiej ją przesiać, bo lubi się zbijać
• 400 ml ciepłej wody
• 1/2 łyżeczki soli
• igiełki rozmarynowe
• oliwa (przepisy podają 4 lyżki stołowe, ale - moim zdaniem - nalać trzeba tyle, by dobrze pokryła dno foremki w której farinata będzie pieczona)
• świeżo zmieniony pieprz

Przesianą mąkę wymieszać z solą. Wlać wodę i dobrze wymieszać mikserem. Ostawić na 6 godzin

6 godzin później:
rozgrzać piekarnik do 250°C. Ciasto jeszcze raz dobrze wymieszać, powstałą pianę zebrać łyżką cedzakową. Dodać do ciasta rozmaryn lub posiekaną dymkę. Do foremki wlać oliwę, tak by pokryła kilkumilimetrową warstwą dno i na oliwę włać ciasto. Wstawić do piekarnika i natychmiast zredukować temperaturę do 220°. Piec farinatę ok. 20 minut, aż się 'zsiądzie' i zarumieni. Po wyjęciu z piekarnika odstawić na 10 minut. Przed podaniem posypać zmielonym pieprzem. 

Farinatę piekę prawie codziennie, bo smakuje nam jako dodatek do sałaty, ale lubię ją drugiego dnia, w temperaturze pokojowej, gdy wyraźnie czuć smak mąki z ciecierzycy.

I jeszcze o naczyniu: te 15 dag mąki wystarcza na kółko o średnicy 30 cm lub na prostokątną foremkę 30x20 cm. Zrobienie grubej farinaty z podwójnej porcji to niewypał. Robi się wtedy budyń a nie farinata. Sprawdziłam :D