włoszczyzna: ekologia i drugie życie przedmiotów

W Wasserburgu segregujemy gazety od kopert, ulotki od kartonów, białe szkło od brązowego, a zielone od nakrętek. Płacimy za każdy kilogram wagi wyprodukowanych odpadów kuchennych, a kosz zamykamy na klucz.

Przy wjeździe do Ginestra (po jednej stronie kaplica, po drugiej droga na Monteleone), pod opieką Jezusa z różowym różańcem na szyi i plastikowym bukietem, są pojemniki na szkło, papier i plastik. Recycling kończy się o kilka metrów dalej, zaraz za znakiem ’Ginestra Sabina, prosimy nie trąbić’, bo koło baru stoi pojemnik niebieski na papier i pojemnik srebrny na resztę, a na naszej ulicy mamy już tylko 4 kosze na wszystko. Gianfranco ładował do nich styropian i puszki po farbie, ja dorzucałam chromowane syfony od umywalki. Za wszystkie pojemniki na śmiecie, za obecność pani zamiatającej ulicę, płacimy gminie w Monteleone.

Jest też w Ginestra życie po życiu, za które nie trzeba się gminie opłacać:  paleta po stole, postawiona pod murem, zniknęła wieczorem. Niechciana zasłona z sypialni zawisła u Renato. A w wiaderkach po naszej farbie Gina posadziła kwiaty. Resztki farby pewnie wybieliły czyjąś cantinę.

Robimy z JC recycling kupując stare przedmioty na ebayu. Wszelkie nasze koncepcje dekoratorskie zniknęły gdy pojawiły się rachunki za notariusza, czyjeś niezapłacone rachunki za wodę i śmiecie, remont domu i dachu.

Odstawiliśmy katalogi, zarejstrowaliśmy się na e-bayu. Początkowo z konieczności, później już z powodów estetycznych, zaczęliśmy szukać elementów wyposażenia z drugiej (a czasami pewnie i trzeciej) ręki. Tak zawisła u nas PH5 z wgiętym brzegiem, porysowany fotel Malaina, Diamond Chair bez pokrowca, wiejski stół nadgryziony przez korniki, fotel pamiętajacy Kartellowe meble z drewna, zbiór krzeseł: Eiermann, Eames, Thonet. I jeszcze piataia z XIX wieku, kafelki neapolitańskie, plafoniery z lat 70., przypadkowe talerze, cukiernice na dżemy. W sobotę przyszły następne zakupy: imbryk, stolik na kółkach (do postawienia w pokoju dziennym), lampa Kaiser, miarki do powieszenia w kuchni, bawarski kosz po ziemniakach (na koce). Czekam jeszcze na wylicytowane tkaniny z lat 70., lampę z czerwonym abażurem, gipsową madonnę. I mam nadzieje zdobyć zielony stolik szpitalny.

A ze sklepu Spina w Monachium przywiozłam 5 kilo niepryskanych moro i tarocco. Dzisiaj robię z nich marmoladę