włoszczyzna: tylko dla dorosłych

włoski kochanek
od lat zbieram romanse z Italią w tle; ostatnio mniej, bo od kiedy zmieniłam adres na europejski wyschło mi źródło taniego materiału badawczego; romans w Europie jest drogi i deficytowy.  Rezygnuję jednak z prób napisania pracy naukowej o rozwoju gatunku, ewolucji charakterelogicznej bohaterów czy też modelu społecznego, a przechodzę do sedna rzeczy:

Idealny włoski kochanek ma na imię Alessandro lub Carlo (choć trafiłam też na hrabiego o wdzięcznym imieniu Barney), ma arystokratyczne pochodzenie i kasę lub tylko kasę i klasę co przejawia się na ogół w posiadaniu wypasionego samochodu (od Alfy w górę), odpowiedniej rezydencji i eleganckich matek wdów.
Alessandro, Carlo, Vincente czy Barney potrafi dobrze wyglądać w różowej koszuli, co niezmiernie dziwi dziewice i inne takie. Pachnie przy tym zawrotnie perfumami, koniecznie męskimi....

Ponieważ jest Włochem posiada winnice (liczba mnoga) lub zajmuje się czymś bliżej niesprecyzowanym, wymagającym sekretarza lub sekretarki oraz służby, na ogół w formie przyszywanej mamy o imieniu Rosa; mieszka Toskanii, rzadziej w Wenecji lub Rzymie. w palazzo z freskami i, niezależnie od miejsca zamieszkania, wie jak podać wspaniały obiad: spaghetti z sosem pomidorowym (czasami fettucine z truflami), sałatę z mozzarellą, parzy kawę i kokietuje kochankę tiramisu lub kawałkiem parmazanu. Jeśli ma winnice to i Chianti potrafi nalać, choć jego ukochana na ogół jest takim matołem, że albo na winach się nie zna albo urżnie się na amen po pierwszym kieliszku.

No i włoski kochanek zna się na seksie: wie o stymulacji piersi i potrafi zrobić cunilingus jak się patrzy. Szkoda tylko że nazewnictwa nie opanował. Miałoby się do niego większy szacunek, gdy wiedział że penis jeset członkiem a nie aksamitną długością, a centrum jej jestestwa potrafił nazwać po imieniu pochwą i łecztaczką; nawet jeśli miałby potem rozpalonymi usty szeptać w ucho cara, ti amo :-D