włoszczyzna: okładka mi się nie podobała

Sekrety Włoskiej Kuchni Eleny Kostioukovitch
nie przeczytałam całej książki, ale dokładnie zaznajomiłam się z kilkoma rozdziałami o tym na czym trochę się znam, czyli na oliwie, pizzy, kuchni Lacjum i Trydentu i mogę w miarę świadomie powiedzieć, że książka jest nie najgorsza, zwłaszcza na tle tego co jest dostępne w polskich księgarniach. Co niekoniecznie jest świetną rekomendacją.

Tytuł (tak z resztą jak i opis zawartości książki) jest mylący. Informacji trudno dostępnych lub wręcz rewelacyjnych książka nie wydaje się zawierać. Chociażby taki rozdział o oliwie: może lepszy niż na portalu oliwkowym, którego imienia nie wymienię, ale mogę bez fałszywej skromności napisać, że więcej dowiesz się o oliwie z Włoszczyzny. O historii pizzy i makaronów też.

Zachwalanie książki jako tworu łączącego literaturę i kulinarnia jest najzwyklejszym przewałem marketingowym. Nie wiem jak wy, ale ja czytając taki anons oczekuję czegoś inteligentniejszego (lub bardziej wyszukanego) niż cytaty z pamiętników podróży Goethego do Włoch.

Co mi się w książce podobało? Zainteresowały mnie listy tradycyjnych potraw kończące rozdziały o kulinariach regionalnych; znalazłam kilka opisów potraw o których nigdzie indziej nie czytałam. W sumie, to raczej mało, ale też mam inne oczekiwania wobec tego typu książek. Okrojona historia pizzy czy informacja o polencie jako pożywieniu biedoty raczej mnie nie zadowoli. Tak więc ostateczną decyzję kupić czy nie, pozostawiam czytelnikom.


Recenzja książki w Polityce 

Książki nie kupiłam. W ostatecznym rozrachunku ciekawość przegrała z oszczędnością oraz niechęcia do grafiki (okładka mi się nie spodobała, a ja lubię ładną stronę graficzną). Tak więc książka Eleny Kostioukovitch została na półce w księgarnio-kawiarni w Białymstoku. A w plecaku znalazły się  Bóg Zapłać Tochmana i Pepiki Surosza. Przy okazji polecam księgarnio-kawiarnię Akcent na Rynku Kościuszki w Białymstoku. Podają dobre tarty, kawa jest świetna (parzona w kawiarce ). No i dobry wybór książek.