włoszczyzna: moje niezbywalne prawo do musztardy

Puchnę z dumy. Rosnę w oczach. Oczekuję oklasków, nagrody publiczności i wzmianki w radio i telewizji :-) Zrobiłam mostarda di melanzane al limone (czy jak się to mówi), czyli - po naszemu - konfiturę z bakłażana i cytryny. Wyrób z czasów ginestrowych został w ostatnią niedzielę otwarty do serów. I bez zbytniej zalotności powiem krótko 'dobre, kurwa, było'. Szkoda, że tylko trzy słoiczki z dwóch bakłażanów wyszły.

Wiekopomny przepis na mostarda di melanzane al limone
Pierwszego dnia: dwa jędrne bakłażany obrać ze skórki, pokroić w drobną kostkę, posypać solą i odstawić na sicie na następne 24 godziny. Cytrynę - ma się rozumieć, że niczym nie sypaną - poszatkować i zasypać cukrem (szatkujemy całą cytrynę) i odstawić.

Następnego dnia: opłukać bakłażana i okładnie osuszyć. Cytrynę z cukrem i wydzielonym sokiem przerzucić do rondla. Dodać odrobinę wody (kilka łyżek), dosypać cukru (wedle uznania) i gotować, aż skórka cytryny zrobi się szklista. Gdyby lukier był zbyt gęsty dolewać sok z cytryny (ja wycisnęłam sok z dwóch dużych i soczystych cytryn). Dodać bakłażana i smażyć aż bakłażan zrobi się przeźroczysty. Przez końcem smażenia (gotowe, gdy bakłażan jest bardzo miękki, a płynu prawie w ogóle nie ma, czyli mamy konfiturę) wlać jeszcze odrobinę soku z cytryny dla odświeżenia smaku. Mostarda powinna być gorzkawo-kwaśno-słonawa w smaku. Przekładać do słoiczków, zrobić to co się robi z przetworami, i zostawić w spokoju na 2-3 tygodnie bowiem smaki muszą się przegryźć.