Festa di San Giovanni: najważniejsze, oprócz wrześniowych obchodów poświęconych Padre Pio, święto w Ginestra.
Co będzie z wioską, gdy religia przestanie mieć obecne znaczenie? Czy festa będzie tą samą festą? Czy młodzież będzie niosła rzeźbę przez wieś? Czy Madonnina, czyli Bozia, dostanie wiązankę kwiatów? Czy nadal będą przyjeżdżali ci, którzy kiedyś z wioski wyjechali; czy będą paradować jak pawie, pokazując, że im się powiodło w Rzymie, Turynie, Sienie, Mediolanie....
Tylko czy ta festa to autentyczne przezycie religijne, czy po prostu marsz z przyzwyczajenia? Chcialabym to kiedys zobaczyc, te wloska jarmarczna religijnosc. W "Two Greedy Italians" byl watek na ten temat.
ReplyDeletechyba nie mnie oceniac. Autentyczne przezycia religijne sa mi obce. Na obrzedy religijne i panstwowe patrze tym samym okiem, moze niekoniecznie antropologa z zawodu, ale napewno antropologa hobbysty. Wiem jednak, ze rozmowy z Madonnina sa autentyczne. Przynajmniej ja je widzialam
ReplyDeleteWcielo mi komentarz? :(
ReplyDeleteJeszcze raz... Ja tez nie pod katem oceniania, a z czystej ciekawosci sie zastanawiam na ile religijnosc w narodzie wloskim jest zywa. Chcialabym to zobaczyc na zywo, bo te wloskie obchody zdaja sie miec wiecej kolorytu, niz polskie, ale to pewnie roznica w mentalnosci. Zastanawiam sie jeszcze czy Wlosi maja mentalnosc meczennska...
ReplyDeletenapewno nie; meczennikami wlosi nie sa. Jesli juz to pragmatykami; za idee umierac nie beda.
ReplyDeleteDobrze dla nich! :)
ReplyDeleteMam nadzieję, że festy nigdy nie przeminą i że nie ulegną modom. Kocham je miłością wielką: tę specyficzną mieszankę włoskiej religijności, folkloru, kuchni, poczucia wspólnoty.
ReplyDeleteSerce mi rośnie gdy widzę, jak po procesji, wieczorem, cała miejscowość siada do posiłku przygotowanego przez ochotników, jest tombola z obowiązkowym rowerem jako nagrodą głowną, jak starsi patrzą na tańczące pary i szalejące dzieciaki, jak proboszcz dumnym wzrokiem ogarnia swoje "owieczki" i dosiada się napić się z nimi wina. :)