włoszczyzna: znalazłam Giuseppe

Giuseppe, w którego domu mieszkamy od 3 lat. Giuseppe, którego ojciec pochodził z Neapolu i był najbogatszym mieszkańcem wioski, a więc właścicielem najbardziej wypasionego domu wystawionego na obrzeżach starej części wioski.

Giuseppe miał braciszka, Maurizio, który zmarł bodajże w 1954, czyli gdy Giuseppe skończył 13 lat.

Grób Giuseppe jest w lewym rogu cmentarza w Ginestrze, na ostatnim piętrze, lub - jak kto woli - na najwyższej półce. Tablica grobowa Maurizio jest piętro niżej, obok leży babcia, poniżej mama. Grobu ojca nie ma; podobno pochowany jest w Neapolu.

Giuseppe, w przeciwieństwie do skąpej babki ze strony matki oraz cwanego ojca, wiadomo: neapolitańczyk :-), był podobno uosobieniem dobra. Naiwny, dał się oskubać z pozostawionych przez ojca i pieniędzy i posiadłości. Aby mieć co jeść sprzedał ogród, który ciągnął się od bocznej ściany domu aż po apsydę kościoła. Ogród Giuseppe, a właściwie to co z niego zostało, możemy oglądać z okna na  piętrze.

Giuseppe zmarł w roku 2006; jego ukochanymi kotami (a miał ich podobno z 10) zaopiekowali się sąsiedzi. Najstarszy kot ze złamanym ogonem i wyskubanym futrem dokończył żywota w lutym, a resztę klanu wysterylizowano. Próbował się z nimi bratać (bezskutecznie) nasz Brunetti.

W przyszłym roku chcemy powiesić nowy numer domu (ta obecna siódemka jest nieczytelna, dziewiątka z resztą też). Na plakietce nie będzie nazwy ulicy, tylko numer domu i napis casa di Giuseppe.