włoszczyzna: ’apropo’ oliwy obserwacje z niemieckiego podwórka

między lekcją włoskiego a opadami deszczu wędrowałam po monachijskich delikatesach, oglądając eleganckie oliwy. W Karstadt trafiłam nawet na Laudemio, która podobno jest towarem luksusowym i jedyną prawdziwą oliwą. O Laudemio czytałam u Morta Rosenbluma (Olives. The Life and Lore of a Noble Fruit), że niby jest to projekt robienia oliwy dla prawdziwych koneserów. Przyjrzałam się dokładnie: cena za pół litra 49 euro; ile w tym kosztowała oliwa, a ile opakowanie z brązowego kartonu z tłoczonymi złotymi literkami, tylko producent wie. W przeciwieństwie do świata książek, gdzie gotowa jestem kupić książkę dla ciekawej okładki, w oliwach opakowanie mnie nie rusza, a nawet zniechęca do zakupu, bo najlepsze oliwy kupuje się w butelkach plastykowych (wersja luksus to zielona butelka po wodzie mineralnej).

Wracając tematu Laudemio: pewnie w ramach badań nad oliwami tego świata i dla nowego postu do włoszczyzny pewnie i bym się skusiła, ale nigdzie na kartonie ani na butelce nie mogłam znaleźć z którego roku pochodziła oliwa. Termin przydatności na opakowaniu: 2011, czyli zbiory powinny być z roku 2010, ale te oliwki jeszcze się nie urodziły; czyli, w najbardziej optymistycznej wersji, Laudemio po 100 euro za litr było z roku 2009. Przepraszam bardzo, ale za takie pieniądze to ja mam ponad 10 litrów świeżutkiej oliwy od Mario lub 15 litrów leccino od Pani przy via Salaria i jeszcze zostanie mi na butelkę czerwonego wina; tego po 2 euro za litr w Cantina Sociale w Magliano Sabina.

Jest jeszcze postscriptum: obejrzałam wszystkie butelki z oliwami w cenach powyżej 20 euro za litr. Większość była toskańska, choć były egzemplarze z Gardy, z Ligurii i chyba z Umbrii. Na wszystkich podawano datę przydatności do spożycia, a nie rok zbioru.