włoszczyzna: o domu, dzwonach i ślimakach

Właściciel naszego domu lubił pogadać z Viją po francusku. Najczęściej o pogodzie; o sobie mówić nie chciał. Zmarł prawie pięć lat temu. Na razie nie udało mi się znaleźć na miejscowym cmentarzu tablicy z napisem Giuseppe Ombres.

Na parterze, gdzie teraz przechowujemy narzędzia i gdzie stoi bawarski kredens, rodzina De Stefanis miała sklep. Godziny otwarcia znaczyły dzwony kościelne.

Na świętego Giovanni-ego Stefano zbierał na łące ślimaki, które mama gotowała w garze ustawionym na kominie. Stefano ślimaki wydłubywał wykałaczką, a sos spływał mu po rękach. Resztki sosu w garnku wycierał  kawałkami chleba, pieczonego raz w tygodniu w rodzinnym piecu. Do ślimaków nikt nie dodawał masła i czosnku tak jak to robią Francuzi. Gotowało się je z czosnkiem, pomidorami i ziołami znalezionymi w polu. Najlepsze ślimaki można było znaleźć na stoku południowym, kiedyś widocznym z naszego okna, dzisiaj zasłoniętym przez dom Viji.

Angellino dumny jest z drzwi. Najporządniejsze drzwi we wsi, powiada. Robił je w roku 1968; roku nowego dachu i nowej łazienki. Giuseppe miał pieniądze i stać go było na jakość. Dlatego drzwi nadal wyglądają jak nowe, a dach wytrzymał ponad trzydzieści lat.

Wpólnik oszukał Giuseppe a okradli do końca prawnicy. Cztery domy w Rieti cholera wzięła i pod koniec Giuseppe jadł raz dziennie. Czasami Gina przynosiła mu jajko od kury a czasami miskę makaronu. Siedział sam, rozmawiał po francusku z Viją, a drugie piętro (to z sypialnią w której umarła jego matka) i parter, gdzie rodzice Stefano mieli kiedyś sklep, wynajmował Albańczykom, którzy zostawili po sobie brudne talerze i czerwone napisy na ścianie. Po Giuseppe dostały się nam dwa święte obrazy, krucyfiks i zdjęcie grupy dzieci przed budynkiem szkolnym. Zdjęć samego Giuseppe jeszcze nie widziałam, bowiem matka Giuseppe, rodzona siostra matki Renato, z siostrą nie rozmawiała. Tak więc Renato zdjęć kuzyna nie ma.

Na tablicy witających podróżnych w Ginestra widać dom. Po lewej stronie jest wieża zamku z tyłu dzwonnica kościoła. Za bicie dzwonów odpowiada Renato i dlatego czasami dzwony biją dwa razy, a czasami wcale.