włoszczyzna: aperitivo

głodna jestem, a jak mnie w żołądku ssie, to od razu chce mi się opowiadać o jedzeniu. Dzisiaj będzie o posiłku w Ariano Irpino, a konkretnie w La Pignata, restauracji polecanej przez przewodniki i osoby przypadkowo poznane.

Do Ariano Irpino wróciliśmy, gdy straciliśmy nadzieję, że uda się nam w Campanii cokolwiek osiągnąć. Od 9 rano udało się nam jedynie dowiedzieć, że

• winiarnia Aminea zamknięta z racji tego, że była otwarta wczoraj;
• Mastroberardino - normalnie otwarci w poniedziałki, ale w ten poniedziałek wyjątkowo zamknięci bo za dwa dni święto narodowe;
• agriturismo Petrilli, gdzie planowałam kupić oliwę ravece, zamknięto kompletnie i nikt nie odbierał telefonu,
• winiarnii Il Giardino w Ariano Irpinia nie mogliśmy znaleźć nawet za pomocą satelity
• La Pergola–restauracja na którą się tak szykowałam (serwują jagnięcinę pieczoną w sianie) też zamknięto z powodu nadchodzącego święta.

Źli i głodni, zaczęliśmy szukać Viale dei Tigli 7. System nawigacyjny działa kiepsko we Włoszech (podobno jakość jego usług zależy od jakości wprowadzonych do systemu danych), a w ogóle nie może połapać się w Campanii. Tak więc szukanie Viale dei Tigli skończyło się na tradycyjnych metodach nawigacyjnych: pytanie tubylców. Dobrze, że się potrudziliśmy. Warto było.



Przede wszystkim przygotowano nam menu degustacyjne, czyli wszystko czym chata bogata. I tak jedliśmy świeżą ricottę, bruschettę, płaty surowej wołowiny (rozpływała się na języku) z pikantnymi pomidorkami na ciepło, ravioli nadziewane grzybami, pulpet z dorsza z piniolami i rodzynkami w sosie brokułowym, pancotto ze słoniną i gorzkimi ziołami, sfogliatelle nadziewane ziemniakami i grzybami, plastry wieprzowiny w sosie z porcini i jabłek annurche (miejscowy gatunek!), wszystko podlewane miejscowym winem.

Wino polewano na kieliszki: do ricotty piliśmy Greco di Tufo, do pozostałych zakąsek – Aglianico, do dań gorących dwa rodzaje Taurasi. Po wieprzowinie i 5 kieliszkach wina wysiadłam. JC kazał sobie jeszcze przynieść deskę miejscowych serów, z których najbardziej smakował mu grana robiony z mleka owczego i koziego.

W czasie konsumpcji licytowaliśmy się ile ta przyjemność będzie nas kosztować: 100 euro? 120? Po pierwszej połowie i dwóch lampkach wina na łebka stwierdziliśmy, że jeśli zapłacimy 150 to i tak będzie warto, a gdy wylizywaliśmy ostatnie krople Taurasi nr2 (od Terradora) ustaliliśmy, że nie zdziwi nas rachunek na 200 i nawet nie będziemy się czuli pokrzywdzeni.

Rachunek wyniósł 102 euro. Za 10 kieliszków dobrego (!) wina (z jedną bezpłatną dolewką) zapłaciliśmy niecałe 20 euro. A restauracja, podobno, należy do droższych w okolicy.

Jeśli więc nie zależy wam na zabytkach (bo z tymi w Avellino/Irpinii cienko od 1985, czyli od ostatniego porządnego trzęsienia ziemi), drogowskazach, macie czas i lubicie dobrze zjeść radzę jechać do La Pignata (viale dei Tigli 7, Ariano Irpino, tel 0825 872571, zamknięci w dwa ostatnie tyg. września i wtorki; przyjmują karty kredytowe)

Adres La Pignaty znalazłam w przewodniku Carli Capalbo The Food and Wine Guide to Naples and Campania

Czy już pisałam, że uwielbiam Campanię?