włoszczyzna: in memoriam

do Ginestra wyjechaliśmy we wtorek. Było nas tylko pięcioro.

Pepper już z nami nie pojechał. Ominęła go jazda przez 9 godzin, mieszkanie przez ponad dwa tygodnie w domu ze stromymi schodami i kanonada noworoczna, czyli wszystko to czego nie znosił. Więcej smędzenia z mojej strony nie będzie, chociaż Peppera kochałam,

Jak to zwykle z tragediami bywa i ta ma swoje jaśniejsze strony: Lucek zaczął być kotem towarzyskim i przytulającym się; Darwin wypierzył się na prawie całym ciele z wyjątkiem łepka między uszami. A ja dziękuję losowi, że choroba Lucka i Muscat opóźniła wyjazd. Przynajmniej wiedzieliśmy do kogo dzwonić i dokąd jechać.Decydując się na operację gdy Pepper nie mógł chodzić, później lecząc alergie, a na końcu wstrzykując mu insulinę, zdecydowaliśmy że kupujemy kotu dodatkowe kilka lat życia. Jakoś nie przyszło nam do głowy, że w pewnym momencie skończy się nam możliwość wyboru. I to gwałtownie. O 23:20 Pepper nie mógł chodzić; o 24:00 był prawie kompletnie sparaliżowany. Godzinę później było po wszystkim. Diagnoza: zator aortowy. Nie do uratowania.