włoszczyzna: la moka

Nie mamy ekspresu do parzenia kawy. Kochamy naszą obszarpaną la mokę, a ona odwdzięcza się produkując idealną kawę co-podobno-nie jest łatwe, bo la moka jest kapryśna. Nie lubi ani nadmiaru pracy ani jej braku. Bardzo źle znosi przestoje, a najlepszą kawę robi w wieku podeszłym.

No i trzeba o niej wiedzieć kilka rzeczy:

na przykład, że powinno się mieć la mokę na 2, 4, 6 lub więcej filiżanek bo teoretycznie 2 filiżanki można wyprodukować w czwórce, szóstce itd. ale la moka nie lubi pustostanów

albo że drobno zmieloną kawę (z ogólnodostępnych najbardziej lubimy Illy do la moka lub do ekspresu) sypie się w kształcie stożka wulkanicznego, lekko ją ugniatając łyżeczką.

i że kawę powinno robić się na bardzo wolnym ogniu

Z la moką nie eksperymentuję. Nie próbuję skrótów lub usprawnień. Poranne parzenie kawy jest rytuałem w naszym domu, a rutuałom zmiany dobrze nie robią. Z resztą kilka(naście) dobrych lat temu przywieźliśmy sobie designerską la mokę od Alessiego. Chromowy stożek z niebieskim kapelusikiem . Wygląda ładnie, waży dużo i parzy kiepską kawę. Tak więc odprawiam moje poranne podniesienie według przepisanych zasad, ze sprzętem który pamięta Cortonę z ery b.f,m (before frances mayes). A kawę robię dobrą. Tak powiedział mi Mario.

La Moka została zaprojektowana w 1933 roku przez Alfonso Bialetti, jako uproszczona wersja sławnej kafetiery z Neapolu. La moka wyciąga jedynie 1 atmosferę ciśnienia :-)