najbardziej poczytna książka kucharska Włoch, wydana po raz pierwszy w 1950 roku przez czasopismo poświęcone architekturze. Przetłumaczono (wydało ją wyd. Phaidon) ją na angielski, niemiecki, francuski i bodajże holenderski, choć angielskie tłumaczenie jest krytykowane za nieszczególne walory językowe, a amerykańskie za prowincjonalizm (składniki podawane są jedynie w systemie imperialnym). Il Cucchiaio d’argento to dobry pomocnik kucharza (przepis na genialną w swojej prostocie bazę do sufletów), ale nie jest to książka o kuchniach regionalnych. Niewiele można się z niej nauczyć o różnicy między ravioli z Emilii a ravioli z Lacjum (a różnica jest).Nie przerobiłam dokładnie całej książki, nie jestem więc w stanie ustosunkować się do jakości tłumaczenia (mam wersję angielską, szykuję się do kupna włoskiej), nie korzystam z niej regularnie, bo uważam że lepiej służą mi książki del Conte i blogi włoskie, ale też nie chciałabym Silver Spoon nie mieć. Nie wypada :-)
Czego mi w tej książce brakuje? Ilustracji! Zdjęć! Koloru! Kolorowe zakładki i kolorowe rogi stron to ciut za mało. Silver Sooon jest po za tym bardzo słusznych rozmiarów i zastanawiam się czy kupno pulpitu (takiego jak na biblię) nie miałoby sensu....
0 comments:
Post a Comment