Oliwa toskańska zrobiła furorę. Weszła na listę kulinarnych celebrytów. Zasłużenie z resztą, choć nie znaczy to, że jest lepsza od oliwy z Lacjum. Po prostu jest lepiej rozreklamowana i ma chyba najbardziej rozbudowany system trzymania w ryzach (chciałam napisać że za mordę, ale zamordyzm to taka niewłoska instytucja), gwarantujących pewien poziom. Oczywiście można tu dyskutować, czy poziom jest wystarczająco wysoki i czy adekwatny do ceny. Ale nie o tym ma być tylko o tym, którą oliwę toskańską kupić. A więc oliwę ze znaczkiem gwarancji. A więc oliwę DOP (Denominazione di Origine Protetta). Albo IGP (Indicazione Geografica Protetta).
Która będzie lepsza? Trudno powiedzieć na pierwszy rzut oka. Różnice między DOP i IGP wydają się marginalne dopóki nie doczyta się detali: aby oliwa mogła dostać znaczek toskański znaczek DOP musi pochodzić z oznakowanego terenu, jej produkcja i butelkowanie musi odbywać się na danym terytorium. Zaś w klasyfikacji IGP oliwa może pochodzić z danego regionu, może być tam tłoczona lub butelkowana, ale większość procesu produkcyjnego musi odbywać się w danym regionie lub muszą być zachowane charakterystyczne cechy produktu.
Tłumacząc łopatologicznie: nie można przykleić nalepki IGP na butelkę oliwy przywiezioną z Grecji, ale (teoretycznie) można do toskańskiego frantoio domieszać oliwę kalamatha, jak długo smak będzie przypominał oliwę toskańską, Za oznakowania DOP i IGP odpowiadają odpowiednie konsorcja, które w Toskanii zrzeszają się w organizacji ARSIA zajmującej się promocją. Czego? Produktów toskańskich, rzecz oczywista.
Normalnie powieść w odcinkach o oliwie. Czytam i czekam na następne rozdziały:)
ReplyDelete