włoszczyzna: nieudana próba bycia wieśniakiem

naczytałam się o polencie mieszanej z mąki innej niż kukurydziana, zafascynował mnie pomysł polenty z żołędzi i mąki gryczanej, więc gdy SISA sprzedawała przed świętami kasztanową mąkę na polentę, zaopatrzyłam się w półkilogramowy worek kasztanów mielonych tradycyjnymi metodami i czekałam na odpowiednią okazję by gourmet polentę zaserwować

Okazja nadarzyła się w sobotę: urodziny JC, wizyta Eli, butelka Brunello, jagnięcina i świeże warzywa, kostka masła Beppino Uccelli (najaromatyczniejszego masła na planecie). Jagnięcina i warzywa (rzepa, pietruszka, seler, marchew, fenkuł, dynia) piekły się w 200 stopniach termoobiegu a my zaczęłyśmy warzyć polentę:

• zagotować litr wody
• wsypać mąkę, ciągle mieszając

Mąka kasztanowa jest wilgotna, nie daje się jej przesypywać między palcami. Pierwsza garść mąki przykleiła się do palców, a to co wpadło do garnka zbiło się w grudki. Trzepaczka nie pomogła. Kleiste grudki rozbił mikser, a ja zrezygnowałam z tradycyjnej techniki sypania polenty na wodę; rozrobiłam mąkę z zimną wodą i wlałam do wrzątku, wychodząc z założenia, że wodnistą polentę przełknąć można, grudki niekoniecznie.

Gdy gar wrócił na palnik , polenta zaczęła śmierdzieć.Trudno powiedzieć czym, bo nie mam odpowiedniego doświadczenia w materii, choć znam smród zakładów olejowych w Kruszwicy i Włocławku, celulozę w Niedomicach i autostradę do San Francisco w godzinach szczytu. Wydaje mi się, że tak mogą śmierdzieć jedynie pluskwy lub karaluchy (których jeszcze nie wąchałam, ale słyszałam opowieści).

Po dwudziestu minutach polenta była gotowa. Odchodziła od brzegów garnka, ładnie pryskała na boki i śmierdziała jakby mniej. Spróbowałam. Smakowała gorzej niż pachniała: gorzka, krochmalowa w konsystencji, o smaku plastykowym. Dosypałam soli. Nadal smakowała jak gorzki krochmal z sacharyną. Dałam Eli do spróbowania. Nie dała rady przełknąć nawet pół łyżeczki. JC powąchał i zrezygnował z próbowania.

Zrobiłyśmy tradycyjną polentę kukurydzianą z parmezanem i masłem. Polentę wieśniaków zostawiłam do sfotografowania. Zastygła na zaprawę murarską już wczoraj. Do odkucia jej od garnka będzie potrzebne dłuto lub młot pneumatyczny.

Do rozstrzygnięcia pozostaje tylko jedna kwestia: jesteśmy wieśniakami gdyż chcieliśmy spróbować tradycyjnej potrawy czy też słoma nam z butów wyłazi bo nie poznaliśmy się na wyrafinowym smaku?

Mój wcześniejszy post o polencie, czyli o la traviacie.