włoszczyzna: powiedzić że smakuje nie wystarcza

chcę rozpoznać oliwę po smaku, tak jak robią to znawcy. Próbuję więc dowiedzieć się jak smakuje Leccino a jak Frantoio i czym różnią się od, na przykład, Raja. Chciałabym umieć rozpoznać gatunek oliwki po kształcie owocu, choć - biorąc pod uwagę wiedzę ograniczającą się do dzielenia oliwek na duże i małe, a listków na drzewach na te ze spiczastym końcem i na te z bardziej zaokrąglonym - może powinnam znaleźć sobie inne hobby. Na razie czytam dyrektywy, regulaminy stowarzyszeń, spisy członków, zeznania koneserów w nadziei, że w pewnym momencie doznam oświecenia. A w międzyczasie namawiam przyjaciół na wspólne testowanie oliwy.  Pewnie niektórzy z nich jeszcze pamiętają kolację w Gandawie: na stole postawiono 4 miseczki z różnymi oliwami oraz koszyk z bagietką a dyskusję przy stole ograniczono do prób porównania oliwy z Krety, Toskanii, Hiszpanii i chyba DOP Garda. Rzeczowa dyskusja zakończyła się stwierdzeniem, że najbardziej przypadła nam do gustu oliwa z Krety (kupiona w gandawskim Del Heinze) :-)
Nie była to jednak klapa, choć brakowało nam wtedy nawet podstawowej wiedzy, że oliwa powinna być świeża :-), ale intuicyjnie opracowaliśmy metodę, która później przydała się w badaniach porównawczych belgijskich piw. A przyjaciółmi jesteśmy nadal. Wkrótce będziemy wspólnie sprawdzać różnice między oliwami z Sabina (piwa belgijskie się skończyły).

Po co te wynurzenia? To ostrzeżenie. Czytam o oliwach z Toskanii; jutro pojawi się pierwszy post na temat.